Het dagelijkse leven

Buenos Tardes!

Tijd voor weer een nieuw verslag over Sucre. Dit keer helaas wat minder spannende activiteiten en uitstapjes, maar desalniettemin zeker het lezen waard: Het dagelijkse leven hier in Sucre!

Op een normale doordeweekse dag sta ik rond ongeveer half acht 's ochtends op. (Maar ook vaak om acht uur geef ik eerlijk toe). Daarna begeef ik me naar de eetkamer waar ik een aantal broodjes eet, meestal met pindakaas. De andere optie is namelijk marmelade en daar hou ik nou eenmaal niet zo van. Na het ontbijt zeg ik iedereen gedag en loop ik naar het weeshuis. Het is een klein half uurtje lopen en een mooie wandeling om goed wakker te worden. Het weeshuis heet San Juan de Dios. De naam heeft betrekking op een heilige hier in Latijns Amerika. Het weeshuis heeft twee verdiepingen. Boven zitten de baby's en de kleinste kinderen, beneden zitten de grotere kinderen van het weeshuis. Ik werk beneden bij de kinderen van twee tot vijf jaar. Dit zijn een stuk of 30 kinderen.
De meeste namen weet ik wel, maar een paar kan ik er gewoonweg niet onthouden omdat ze te lang zijn. Populaire namen in het weeshuis zijn onder andere José, Juan, Sara, Victor, Santiago en Josephina. Na aangekomen te zijn in het weeshuis maak ik een praatje met de vrouwen ik de keuken en ga dan naar de kinderen.
Rond twaalf uur in de middag gaan de kinderen slapen en neem ik afscheid van de mensen in het weeshuis. Daarna loop ik meestal even langs Flavour, een Nederlands restaurantje, waar ik een drankje drink en even internet.
Rond 13:00 vertrek ik naar de familie om te lunchen. Zoals ik al had verteld is de lunch hier de belangrijkste maaltijd van de dag. Dit betekent elke dag soep, een hoofdgerecht en een dessert. Aan het begin was dit erg wennen maar ik begin het steeds lekkerder te vinden.
Het hoofdgerecht bestaat altijd uit een gekookte aardappel, met wat groenten en een stuk vlees. Veel variatie kennen ze hier dus niet. Het eten is dus erg eenzijdig. Na de lunch praat ik vaak nog even wat met de familie.
Het huis is groot en er wonen dan ook veel mensen: Edmy, mijn gastmoeder, is een hele lieve zorgzame vrouw die er alles aan doet om het me naar de zin te maken. Ze is heel betrokken en altijd vriendelijk. Carla, de oudste dochter van Edmy, is regelmatig in het huis. Ze werkt bij de lokale bank en heeft twee kinderen, Nicolas van twaalf en Rafaella van drie jaar oud. Dit zijn meteen ook de twee kinderen in huis.
Rafaella zingt de hele dag, altijd hetzelfde lied. Iedereen probeert haar andere liedjes te leren maar dit gaat maar moeizaam. Ook is het een aantal keer per dag huilen om (bijna) niks.
Paolo is de oudste zoon van Edmy. Hij is 28 jaar en ik deed heel veel met hem. Van sporten tot koken en uitgaan. Hij is een goede vriend van me geworden. Helaas is hij nu vertrokken naar Buenos Aires. De tweede zoon heet Diego. Hij is christenlijk. Ook met hem kan ik erg goed opschieten. Door zijn geloof is hij een heel ander persoon dan Paolo.
Sara is de jongste dochter van Edmy. Ze is 21 jaar en ook met haar kan ik het goed vinden. Verder wonen er nog een aantal ooms, waarmee ik vaak spelletjes kaart speel. De vader woont in Cochabamba, een andere stad in Bolivia. Verder komen regelmatig de neven en nichten van de familie over de vloer: Marcelo, Gabriel (Pollo) en Isa. Ze zijn allemaal in de 20 en ook met hun kan ik goed opschieten.

Een hele grote familie dus, die je niet in een dag leert kennen. Maar goed, na de lunch vertrek ik naar school, waar ik twee uur Spaanse les volg. De lessen zijn erg goed en erg leuk. Ook wordt er veel gelachen met de lerares. Ik merk dat door de lessen mijn Spaans erg vooruit is gegaan. Ik weet steeds meer woorden en ik bouw steeds makkelijker zinnen. Na de Spaanse les ga ik naar huis en speel ik een spelletje met de familie, rust wat uit of ga 's avonds uit.

Drukke dagen dus! Natuurlijk is niet elke dag het zelfde. Zo ga ik vier keer in de week naar het weeshuis en 3x per week naar school. Op dagen dat ik niet in het weeshuis of op school ben, doe ik andere leuke dingen zoals sporten met Diego, de stad bekijken, of in een restaurantje zitten met andere vrijwilligers. Ik verveel me dus zeker niet in Sucre!

Afgelopen week heb ik ook nog de chocoladefabriek van Sucre bezocht. We kregen een rondleiding door de fabriek, waarbij we stapsgewijs te zien kregen hoe de chocolade werd gemaakt, erg interessant. Aan het einde van de tour mochten we uiteraard ook proeven, wat een mooie afsluiter was. Een geslaagde tour dus!

Verder staan er nog een aantal uitstapjes op het programma: Aankomende donderdag Potosí, de hoogste stad ter wereld, het weekend daarna de bolhoedenfabriek van Sucre, erg interessant en als laatste van de 20e tot de 25e naar La Paz, de grootste stad van Bolivia met ruim 1,8 miljoen inwoners. Hierover in de volgende reisverslagen meer!

Nu snel door naar school!

Job