La Paz: De trots van Bolivia

La Paz.

Hallo allemaal! Vandaag ben ik samen met Diego teruggekeerd van mijn midweekje La Paz - Copacabana en Puno. Ik heb weer erg veel meegemaakt deze vier dagen, dus reken op een lang reisverslag!

Afgelopen donderdag om tien uur 's ochtends vertrokken we naar de luchthaven van Sucre. Na wat gedoe met de tickets vertrokken we uiteindelijk om 11:40 naar La Paz, de grootste stad van Bolivia. Een klein uurtje later liepen we met onze tassen El Alto International Airport uit. Meteen vlogen er allemaal taxichauffeurs op ons af: taxi señor? Taxi? Na wat rondvragen hebben we uiteindelijk de goedkoopste taxi gepakt, achteraf gezien erg stom, want de taxi's zonder radiocentrale staan bekend als erg onveilig in La Paz. Maar met onze chauffeur was niks mis en hij zette ons keurig af bij de begraafplaats van La Paz, waar ook de busterminal ligt.
Na even overleggen besloten we de zelfde dag door te reizen naar Copacabana, een stad/dorp tegen de grens van Peru aan. De reis naar Copacabana duurde drie uur en was erg onconfortabel. Na zo'n twee uur rijden kwamen we aan bij Lago Titicaca, het hoogst gelegen meer ter wereld. Het was de tweede keer dat ik dit meer bezocht, maar nu vanaf de Boliviaanse kant in plaats van de Peruaanse kant.
In het dorpje San José, staken we een smal gedeelte van het meer over naar de andere kant van het dorp. Vanuit daar reden we in een klein uurtje door naar Copacabana, waar we ongeveer om vijf uur aankwamen. De rit naar Copacabana was erg mooi en ik kan dit iedereen aanraden!

Eenmaal in Copacabana aangekomen viel me direct op dat er geen auto te bekennen was. Ook was er weinig leven te bekennen op straat. We werden afgezet op het centrale plein, waar we even wat rondgelopen hebben om foto's te maken. Daarna gingen we op zoek naar een boot naar Isla del Sol. Ons plan was namelijk om dezelfde dag nog door te reizen naar Isla del Sol, om vanuit daar de volgende dag verder te reizen naar Puno, een plaats in Peru. Helaas waren de laatste boten net vertrokken volgens alle touroperators, dus liepen we naar de haven. Na veel gevraag ging er nog een boot naar Isla del Sol. Toen we net op de boot wilde stappen kregen we te horen dat er vanuit Isla del Sol geen boot naar Puno gaat. Na snel overleg hebben we toch de keus gemaakt voor Puno.
We liepen daarop terug richting het centrum en boekten een bus voor dezelfde avond naar Puno. Toen we bij de grens aankwamen moesten we allemaal uitstappen en naar de Boliviaanse douane lopen om stempels te halen. Daarna moest je de grens over lopen naar Peru, om vervolgens bij de Peruaanse douane een stempel en een visum te halen. Dit alles was een heel gedoe en duurde ongeveer een half uur. Na Bolivianos gewisseld te hebben voor Solles, vervolgden we onze weg naar Puno. Na drie uurtjes kwamen we aan in Puno. We hebben snel een hostel geboekt, wat gegeten en onze tour voor de volgende dag besproken.

De volgende dag werden we om negen uur opgehaald voor een tour naar de Uros eilanden. Dit zijn drijvende rieteilanden op het meer, zo'n vijf kilometer het meer op vanuit Puno. Dit was echter niet de eerste keer dat ik de eilanden bezocht. Ik was al eerder in Puno geweest en had toen ook de rieteilanden bezocht, maar het was erg leuk om weer terug te zijn en de dingen te herkennen die ik toen gezien heb.
Op de Uros eilanden kregen we uitleg over hoe de eilanden zijn ontstaan en hoe ze blijven drijven. Dit was erg interessant. De kleurrijke mensen die op de Uros eilanden wonen leven tegenwoordig echter net name van het toerisme, dus na de uitleg was het de bedoeling dat je spullen ging kopen. De prijzen zijn veel hoger dan in Puno en Diego heeft zich willens en wetens laten oplichten door veel te veel te betalen voor een muts (Ruim 4x zoveel als een zelfde muts in Puno). Rond het middaguur keerden we terug naar Puno, waar we wat gegeten hebben en daarna een bus terug naar La Paz hebben gepakt.

Bij de grensovergang van Peru naar Bolivia was het een grote chaos. Het was heel druk en onoverzichtelijk. Na onze stempel gehaald te hebben bij de Peruaanse douane wilden we naar de Boliviaanse
douane lopen voor onze stempels. Opeens doken er echter een aantal agenten op en we moesten mee naar het bureau. Op het bureau werden we gesplitst en allebei ondervraagd en doorzocht op drugs en andere illegale middelen. Uiteraard hadden we niks bij ons en stonden we niet veel later weer buiten. Na onze stempels gehaald te hebben hebben we een minibus gepakt naar La Paz.

Toen we een kwartier op weg waren zagen we in de verte een groot vuur. Na even later dichterbij gekomen te zijn bleek het te gaan om een groot ongeluk waarbij een benzinetanker en een personenauto frontaal op elkaar waren gebotst, doordat er dronken mensen op de weg dansten. Als gevolg daarvan ontplofte de benzinetanker en nam daarin zo n 8 minibusjes erachter mee, die vol zaten met mensen en ook ontploften. Het was verschrikkelijk. In de verte zagen we brandende mensen uit de minibusjes rennen. Het vuur was enorm groot. Later hoorden we dat er zo n 75 mensen zijn omgekomen bij het ongeluk, waaronder veel kinderen. We liepen met een ruime boog om het vuur om de ravage niet te hoeven zien. Overal was iedereen in paniek. Aan de andere kant pakten we een minibus naar La Paz.

Eenmaal aangekomen in La Paz vonden vrij snel en vrij goedkoop ons verblijf adres voor de komende drie nachten: het huis van de oma en twee ooms van Diego. We werden met open armen ontvangen en het was erg gezellig.

De volgende dag gingen we de stad in. Hier nog veel vrouwen met de traditionele bolhoeden en traditionele kleding. Na ongeveer een half uurtje kwamen we aan bij Calle Perez, de hoofdstraat van La Paz. We bezochten de mooie kerk San Francisco, midden in het centrum. Hierna hebben we de heksenmarkt van La Paz bezocht, waar je heel veel souvenirs kan kopen, onder andere lamafoetussen (zie foto). Het verhaal gaat dat wanneer je deze onder je huis begraaft (ja dat kan hier), je geluk zult krijgen. Na het shoppen zijn we naar het cocamuseum geweest. Erg interessant om alles te weten te komen over de goede en slechte kanten van coca.
We vonden het zo onderhand tijd om richting huis te gaan om te lunchen. Na de lunch vertrokken we naar de nabij gelegen Valle de la Luna, oftewel de Maanvallei. Dit was erg mooi (zie foto's op facebook, uploaden lukt hier niet goed...traag) we besloten ook de proef op de som te nemen en zelf coca te gaan kauwen. Ik vond er niks aan, alleen de zoetstof stevia maakte het een stuk aangenamer. Na een tijdje verdoofd je wang een beetje, wat erg raar aanvoelt. Zodra je de coca wegdoet, trekt het verdoofde gevoel ook heel snel weg. Het was leuk om dit een keer te proberen en te ervaren hoe de lokale bevolking leeft. Na de Maanvallei zijn we terug naar huis gegaan en zijn we 's avonds met Pablo (de oom)naar de film geweest (Wat een zeer moderne bioscoop was, tegen mijn verwachtingen in).

De volgende dag hebben we uitgeslapen en zijn daarna gaan eten in een winkelcentrum. Diego heeft de Burger King ontdekt en wilde perse een hamburger. Pablo en ik kozen voor een soortgelijk restaurant als Kentucky Fried Chicken.

Na de lunch reden we door naar Hotel Presidente, een duur hotel in het centrum van de stad. We namen de lift naar de 15e verdieping en liepen nog twee verdiepingen verder omhoog naar de 17e. Eenmaal daar aangekomen hadden we onze bestemming bereikt: Urban Rush La Paz.
Urban Rush is een extreme sport waarbij ke aan een touw verticaal het gebouw af loopt/springt/valt. Dit alles was mogelijk in een Superheldcostuum. Niet veel later stond Diego in Captain American pak en ikzelf in Spiderman pak op de rand van een meer dan 50 meter hoog gebouw. Uiteraard hebben we vantevoren van geoefend op een oefenmuur. Ik had de eer om als eerste naar beneden te gaan. Toen ik op de rand stond en de opdracht kreeg naar voren te vallen kreeg ik het opeens wel even benauwd. Uiteindelijk liet ik mezelf naar voren vallen tot ik horizontaal op de muur "stond" voorzichtig liep ik naar beneden en kreeg al snel de smaak te pakken, met steeds grotere sprongen ging ik naar beneden. Tot ik op een zeker punt beland was en klaar was voor "de bungee". Ik moest de touwen loslaten en me afzetten tegen de muur. Ik deed dit en viel in noodvaart naar beneden, om een paar meter boven de grond terug te veren naar de muur. De ervaring was echt super! Diego vond het ook geweldig. Pablo durfde helaas niet en heeft dus leuke foto's kunnen maken.

Na dit avontuur hebben we nog snel het centrale plein van La Paz bezocht, waar de regering zetelt in de grote gebouwen. Toen vonden we het tijd om naar huis te gaan en hebben onderweg nog wat gegeten en gedronken. 'S avonds zijn we vroeg gaan slapen en hebben we afscheid genomen van de familie. Om 5:30 stonden we op om terug te vliegen naar Sucre, waar we nu inmiddels weer goed zijn aangekomen.

Kortom, heel veel meegemaakt dus! La Paz was een super ervaring! Ik zit nu nog maar even in Sucre. Nog tien dagen en ik vertrek naar huis, waar ik de 8e zal aankomen. In Sucre ga ik nog het een en ander doen, waaronder de bolhoedenfabriek.

Hasta Luego!

Job