Letterlijk & Figuurlijk een hoogtepunt: Potosí

Potosí

Hallo allemaal! Ik heb weer veel meegemaakt, dus vind ik het tijd voor een nieuw reisverslag. Deze keer gaat het verslag helemaal over de stad die ik gisteren heb bezocht: Potosí.

Allereerst wat informatie en feitjes over Potosí: Potosí is met 4090 meter de hoogst gelegen stad ter wereld. Een mooi moment, gisteren ben ik namelijk geslaagd voor mijn VWO in de hoogste stad ter wereld, memorabel! Dat het hoog ligt was ook duidelijk te merken aan je ademhaling.
Potosí is in 1545 gesticht door de Spanjaarden. De reden van de stichting was de berg Cerro Rico, wat Rijke Berg betekent. De berg heet natuurlijk niet voor niets zo: de berg zat vol met zilvererts en andere kostbare mineralen. Deze berg maakte Potosí eens de rijkste stad van Amerika. Veel van het gedolven zilver werd naar Spanje verscheept. Het zilver van de beroemde zilvervloten was dan ook afkomstig uit Potosí en misschien is jouw zilveren ketting wel uit Potosí afkomstig. Potosí was zo rijk dat ze zelfs een eigen munt hadden.
In de mijn schijnen al meer den 2 miljoen mijnwerkers omgekomen te zijn. De gemiddelde mijnwerker wordt niet ouder dan 40 jaar. In de 19e eeuw raakte het zilver echter uitgeput en raakte de stad in verval. Tegenwoordig is Potosí een arme mijnwerkersstad met enorm veel vergane glorie.

Ik zou met Diego en Pato naar Potosí gaan met een Jeep. We stonden vroeg op, rond 5:30, om op tijd in Potosí te kunnen zijn. Toen ik buiten kwam bleek het erg hard te regenen. Een tegenvaller, want ik had nog geen regen gehad in Bolivia. Maar de dag stond al vast en we zouden gaan. In de stromende regen reden we Sucre uit, ruitenwissers op standje maximum. Omdat de weg naar Potosí erg gevaarlijk is ( diepe dalen en smalle bergweggetjes) stopten we langs de weg omdat Diego en Pato wilden bidden voor veiligheid gedurende onze trip.
Hierna vervolgden we onze weg. De regen leek minder te worden naarmate we dichter bij Potosí kwamen. En ja hoor, na na drie uur rijden in Potosí te zijn aangekomen scheen de zon en was het droog. Potosí ligt in een dal aan de voet van de Cerro Rico. Het uitzicht over de stad was prachtig. Dit was echter niet mijn eerste keer in de stad. Ik was er al twee keer geweest op doorreis naar Uyuni en terug. Dit was in beide gevallen 's nachts, wanneer het redelijk gevaarlijk is in Potosí voor buitenlanders.
Nu was het dus tijd om de mooie kant van de stad te ontdekken. We reden eerst richting de Cerro Rico, waar ik een mijnschacht in zou gaan. Geen prettig idee, omdat er recent nog mensen waren omgekomen in de mijn. Na alles geregeld te hebben ging ik alleen met een mijnwerker de mijn in. Dit omdat Diego en Pato niet durfden, ze waren bang voor de Tio, de duivel van de berg.
Ik wilde het echter wel eens meemaken en ging de mijn in. De gangetjes waren erg laag en glibberig. Ik heb geloof ik wel twintig keer mijn hoofd gestoten. Gelukkig had ik een helm op. We bezochten een paar werkplaatsen in de mijn en een paar offerplaatsen. Daarna bezochten we de Tio. Een beeld van de bergduivel die in elke mijn te vinden is. Een angstaanjagend beeld aan wie men offers moest brengen tijdens het werken in de mijn. De mijn zelf was zelf ook vrij angstaanjagend, omdat ik zonder de mijnwerker zonder meer verdwaald was in de vele gangetjes.
Na nog een paar keer mijn hoofd gestoten te hebben verliet ik de mijn. Wat was het fijn om weer daglicht te zien! We bedankten de mijnwerkers en vervolgde onze weg.
We gingen nu richting het centrum van Potosí, waar veel oude koloniale gebouwen staan. Dit was erg mooi. We hebben een eigen stadstour gedaan en onderweg een potje tafelvoetbal op straat gedaan tegen elkaar, wat ook erg leuk was.
Wat me opviel is dat er heel veel kerken zijn in Potosí. Op elke hoek staat er wel een. Na de mooie stadswandeling gingen we door naar Casa de Monada, oftewel het huis van de munt. Dit museum laat de vergane rijkdom van Potosí zien. Dit was ook erg interessant om te zien. Wel was er sprake van discriminatie: Bolivianen betalen 10 Bolivianos, ongeveer een euro. Voor het zelfde ticket betalen buitenlanders 40 Bolivianos, zo n 4 euro. Dit vond ik wel grappig.
Na het museum was het ondertussen al 16:30. We snelden naar de auto om door te rijden naar het dorpje Mira Flores, net buiten Potosí. In dit dorpje bevinden zich hot springs. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij de hot springs. Het begon al te schemeren. We huurden een privé bad af voor 20 Bolivianos, en genoten anderhalf uur van het heerlijke warme water, dat rechtstreeks van de vulkaan kwam. Het water wordt verwarmd door het magma van de vulkaan. Geheel ontspannen gingen we rond 19:00 terug naar Sucre. We hadden een geweldige dag gehad in Potosí.

De dag was zeer geslaagd, waardoor we nu nog meer uitkijken naar ons volgende uitstapje: La Paz. Dit staat volgende week donderdag tot maandag de week daarop op het programma. In de tussentijd maar eens de bolhoedenfabriek van Sucre bezoeken en me met de kinderen in het weeshuis bezighouden!

Snel meer, Ciao!

Job